Sportgenen

Let me entertain you!

Vandaag proberen we te achterhalen waar Arno zijn sportaanleg vandaan haalde. Het werd voor Beni een emo-interview, en niet alleen voor hem.

Schets eens kort je sportcarrière

Uit een voetbalfamilie komende had ik weinig anders gezien dan voetbal. Ik sloot aan bij KFC Heusden tot AA Gent aan de deur kwam kloppen. Een unieke ervaring toen bij KFC. Ik speelde er van U13 tot U19 op nationaal niveau. Een paar keer mocht ik opdraven met de reserven. Meer zat er niet in. Wel had ik het geluk bij een zeer goede lichting te spelen. Zeker als men weet dat maar om de paar honderd jeugdspelers er een eerste klasse haalt.

- Yves Soedan ( Beveren) was mijn maatje (nou ja…we stonden samen in de voorlinie)
- Pascal Jacobs (RWDM) was onze kleine generaal
- Tom Verdegem (AA Gent) was de Jelle van onze ploeg
- Chris Porte (Westerlo) was een jaar jonger maar kon doorschuiven vanaf U16
- Keeper bij de U19 was Franky Frans (Charleroi)

Van de 6 seizoenen speelde ik 3 keer kampioen.
Hoogtepunten waren:
- topscorer bij de U15 met 34 goals
- internationaal tornooi in Nancy waar we in de finale Liverpool naar huis speelden en ik de winning goal maakte
- pélé retro goal op een voorzet van Adzidine Ben Fodda bij de U14

Wanneer en waarom ben je gestopt ?
3 wedstrijden voor het einde van het seizoen bij de U19 ging ik op zaterdagavond slapen met enorme hoofdpijn. “Van de pinten” zei mijn vader. ’s Morgens werd ik wakker en had geen gevoel meer in de benen. Verlamming in de onderste ledematen. “Van de pinten” zei mijn vader.
Na 4 weken rolstoel in UZ en in de onzekerheid te leven of ik ooit nog zou knn stappen kwam de verlossing -> late kinderverlamming of kink in de kabel in de kleine hersenen
Na een paar spuiten in mijn rug móest ik binnen de 48 uur terug gevoel krijgen in de benen of ….. Gelukkig hielp het paardenmiddel en kon ik terug leren stappen met behulp van zo’n 'keveken'. Met voetballen op nationaal niveau was het gedaan…. Paar jaar later heb ik de draad terug opgepikt bij KFC Heusden als coach van de reserven en als bestuurslid.
Ondertussen was ik de eerste keer geopereerd aan de rug en was er van actief aan sport doen toch geen sprake meer. Naast de immer happy Beni is er dus ook één met een mindere happy kant.
Geloof me: geniet van de momenten dat onze gasten op dit niveau voetballen. “ ’t can (snel) verkeeren” zei Bredero.
Relativeer het spelletje. Er zijn op dit moment van hun “carrière” écht belangrijker zaken dan wie wanneer scoort, hoelang speelt, op welke positie,….


Wat herken je van jezelf in je zoon ?
Niets !

Waarin verschilt je kind van zijn papa?
In alles ………of toch niet? Arno is een brave, beleefde, plezante, leuke, gevoelige knul.
Hij moet het op het veld hebben van zijn inzet, karakter en positiespel.
Ik was een rebel, nen smeerlap en had bijlange niet de inzet en voetbalernst die Arno toont. Ik daagde mijn tegenstander uit, irriteerde hem …vaak zolang tot hij geel of rood kreeg. De vrije trappen en strafschoppen die ik uitgelokte zijn niet te tellen. (ooit wedde ik tijdens de rust met Yves Soedan voor een fles wijn dat de scheids in de 2de helft een strafschop op mij zou fluiten…ik moet de fles nog hebben)

Ik noemde mezelf een “strateeg”. Nu noemt men zulke gasten “leeghangers” en “schwalbinio’s”.
Ik had bij de U16 een hevige discussie met trainer Luc Verbanck (ref. Standaard Wetteren) over efficiëntie. “Ik loop de laatste minuut nog even snel als de eerste en Pascal scoort uit mijn geveinsde strafschoppen,….dus …what’s the problem?” De volgende match zat ik op de bank en mocht invallen…..in de laatste minuut.

“Niemand van mijn ploeg (U19) drinkt bier in de kantine”…riep Robert Mathieu …ik pakte mijn pint en ging ze buiten opdrinken…. Natuurlijk had hij gelijk. Maar ik was nog maar een kind…toch ? Trainers en bestuur hadden aan mij een vette kluif omdat ik toch altijd mijn goesting deed. Wellicht omdat ik veel scoorde mocht ik blijven spelen. Medespelers vonden me een blagé. Ik was een etter. Wat niemand wist is dat ik dat masker opzette om mijn thuissituatie te verdoezelen. Hoe meer ik de aandacht naar mij toe trok, hoe minder men zich vragen stelde over mijn ouders. Stom…. maar ik was nog maar een kind , toch ?

Ik ben fier op Arno. Niet omdat hij nu toevallig in Lokeren voetbalt. Wel omdat hij is wie hij is.

Voor de jongens die dit lezen:
Zet geen masker op …wees gewoon jezelf…..
Denk niet zoals ik toen. Ik was verkeerd bezig.
Geniet van het voetbal en van elkaar.
Respect en verdraagzaamheid…daar pleit ik nú voor.